Zaburzenia nastroju dzielimy na te jedno i dwubiegunowe. Jednobiegunowym zaburzeniem nastroju jest depresja, o której już pisaliśmy tutaj. Jednak czy wiesz czym jest choroba afektywna dwubiegunowa?

Cierpiący na te zaburzenie mają na przemian występujące epizody depresji i manii lub hipomanii. Zaburzenie to negatywnie wpływa na życie osobiste i społeczne chorych oraz znacznie zwiększa ryzyko zachowań samobójczych.

Ale po kolei.

Depresja, mania i hipomania

• Depresja w chorobie afektywnej dwubiegunowej (ChAD) ma dosyć standardowe dla siebie objawy: przygnębienie, brak chęci do czegokolwiek, myśli samobójcze, brak odczuwania przyjemności, problemy z koncentracją czy spowolniony tok myślenia. Mówi się jednak, że w trakcie depresji w ChAD rzadziej występuje zmniejszony apetyt i bezsenność. 
• Mania jest stanem skrajnie odmiennym. Osoba w epizodzie maniakalnym cechuje się zwiększoną rozmownością, zawyżoną samooceną, nadpobudliwością, ogromem energii, optymizmu i ekscytacji. Często towarzyszy jej zmniejszona potrzeba snu. Chory ma też tendencję do podejmowania się ryzykownych zachowań, takich jak zażywanie różnych substancji psychoaktywnych, nadużywanie alkoholu, jazda samochodem po pijaku, nieprzemyślane kontakty seksualne, nadmierne wydawanie pieniędzy i wiele innych. Przez tak silne emocje trudno jest mieć poczucie kontroli, więc osoby cierpiące na ChAD próbują sobie je zapewnić poprzez właśnie takie zachowania. Zatem pod wpływem impulsywności typowej dla manii chorzy podejmują się różnych aktywności, których potem, gdy mania przemija, żałują co znacznie sprzyja wpadnięciu w dołek emocjonalny.
• Hipomania to łagodniejsza odmiana manii, cechuje się głównie podwyższonym nastrojem.

W zaburzeniach dwubiegunowych czas trwania i częstotliwość zaburzeń nastroju różni się między chorymi. Często okresy normalnego funkcjonowania są przerywane epizodami manii lub depresji. U znacznie mniejszego procentu chorzy wpadają z depresji w manię i tak na zmianę. Taka odmiana ChAD działa skrajnie destrukcyjnie na życie towarzyskie i  rodzinne ale też na samych chorych. 

Warto pamiętać, że choroba ta znacznie zwiększa ryzyko samobójstwa, bo jest ono aż 10-30 razy większe niż w ogóle populacji, a ok. 4-19% chorujących umiera wskutek samobójstwa. 

Źródła:

• Philip G. Zimbardo, Richard J. Gerrig “Psychologia i życie”
• James W. Kalat „Biologiczne podstawy psychologii”
• Peter Dome, Zoltan Rihmer, Xenia Gonda „Suicide Risk in Bipolar Disorder: A Brief Review”