Zastanawiałeś się kiedyś nad tym, jak to jest, że wszyscy jesteśmy ludźmi, a pomimo tego nie ma dwóch takich samych osób? No właśnie; różnimy się nie tylko wyglądem zewnętrznym, ale też pod względem charakteru i osobowości.
Najstarsze zapiski o typach osobowości pochodzą ze starożytnej Grecji, gdzie Hipokrates podzielił ludzi na 4 grupy: sangwiników, melancholików, choleryków oraz flegmatyków. Koncepcja tego starożytnego lekarza przez wiele wieków ewoluowała i przetrwała do dziś.
My natomiast chcemy w tym artykule porozmawiać z wami na temat dwóch innych typów osobowości, introwertyzmu i ekstrawertyzmu.
Skąd się to wzięło?
Na początku lat 20 XX wieku szwajcarski psychiatra i psycholog, Carl Gustav Jung zauważył, że pomimo podziału Hipokratesa, można podzielić osobowości ludzi na dwa typy. Introwertycy to grupa ludzi w społeczeństwie, którzy postrzegani są, często błędnie, jako wyalienowani i samotni. Jednak ten typ osób po prostu ceni sobie bardziej spokój, a w samotności czują się swobodnie.
Ekstrawertycy natomiast to osoby, które dobrze się czują w grupie. Trudność sprawia im życie w pojedynkę.
Kwestie biologiczne
Nasza budowa anatomiczna jest w miarę podobna, ale czy istnieją jakieś biologiczne różnice między tymi dwoma osobowościami? Oczywiście, że tak.
Pierwszą z nich jest reakcja na neuroprzekaźnik dopaminy.
Dopamina to substancja chemiczna, która uwalniając się w mózgu człowieka zapewnia motywację do szukania zewnętrznych nagród. Powoduje ona, że zarówno introwertycy jak i ekstrawertycy są bardziej skłonni do rozmowy, zmotywowani do podjęcia ryzyka, a jednocześnie są czujni wobec środowiska.
Należy podkreślić, że ilość tej substancji jest taka sama w przypadku obydwu grup. Różnica polega na tym, że układ nagrody w mózgu człowieka, który powoduje wyrzut dopaminy, jest bardziej aktywny u ekstrawertyków.
Istnieje też drugi związek, który pomaga odróżnić biologicznie ekstrawertyka od introwertyka.
Acetylocholina jest związkiem, który sprawia, że umiemy głęboko myśleć i potrafimy się skupić. Związek ten jest często zamieniany z dopaminą w przypadku mózgów introwertyków, którzy lubią spokój środowiska. Łatwiej jest im funkcjonować, doradzać i myśleć, podczas spokojnego wieczoru na kanapie pod kocem, niż głośnej imprezy w klubie jak jest to zauważalne u ekstrawertyków.
Acetylocholina jest związana z przywspółczulną stroną układu nerwowego.
Kiedy angażujemy tę część układu nerwowego nasze ciało oszczędza energię, a my wycofujemy się z środowiska zewnętrznego.
Mięśnie się rozluźniają, jedzenie jest wchłanianie, źrenice zwężają się aby ograniczyć przychodzące światło, a tętno i ciśnienie jest niższe.
Ciało przygotowuje się do odpoczynku – co introwertycy lubią najbardziej.
Ekstrawertycy częściej korzystają z współczulnego układu nerwowego znacznie więcej niż introwertycy. Ta część mobilizuje organizm do odkrywania nowych rzeczy, dociekliwości i aktywności całego ciała.
Poziom cukru we krwi oraz wolne kwasy tłuszczowe są podwyższone, abyśmy mieli więcej energii.
Ekstrawertycy wówczas są gotowi do podejmowania szybkich, spontanicznych decyzji.
Jak poznać ekstrawertyka i introwertyka?
Pamiętajmy, że osób, które posiadają te skrajne “warianty” jest niewiele. Przeważnie każdy z nas jest mieszanką cech tych dwóch typów ludzi. Oczywiste jest to, że każdy z nich ma inne cechy osobowości, jednak jest kilka z nich, po których można poznać introwertyka czy ekstrawertyka.
Introwertyk charakteryzuje się:
- wycofaniem,
- cichością.
Jak wykazały badania osoby o tym typie osobowości dobrze radzą sobie z pracą w grupie i są dobrymi słuchaczami. Zanim podejmą decyzję bardzo dobrze zastanowią się nad potencjalnymi konsekwencjami.
Cechami charakterystycznymi dla ekstrawertyka są:
- łatwe nawiązywanie kontaktów,
- dynamiczność,
- impulsywność.
Ekstrawertykom często łatwiej przychodzi publiczne wypowiadanie się i wszystkie czynności, które wymagają spontanicznego działania.
Jednak mimo tego, że człowiek wykazuje jakąś cechę charakterystyczną dla ekstrawertyka czy introwertyka, nie oznacza to jasnego stwierdzenia, że nim jest.
To, kim jesteście da się stwierdzić samodzielnie, albo wykonać test u psychologa.
Możecie u siebie to zaobserwować na podstawie wymienionych wcześniej cech, ale też własnych odczuć. Zastanówcie się, czy po spotkaniach towarzyskich czujecie się pełni energii, czy może wręcz przeciwnie – zmęczeni (nawet jeśli spotkanie było fajne) i macie ochotę odpocząć w samotności.
To jest trochę tak, jakby każdy z nas miał w sobie taką baterie, która ładuje się w różnych warunkach. By żyć lepiej i w zgodzie z samym sobą, dobrze jest odkryć, co pomaga nam się „naładować” do dalszego funkcjonowania.
Źródła:
